KIAM SILENTAS LA SIRENOJ ... (22) - Maxence VAN DER MEERSCH

Returniĝinte por aŭskulti, Laŭra subite tremetis. Post si, je du metroj, ŝi ĵus rekonis la maljunulinon, kiu insultis ŝin antaŭ kelkaj tagoj ĉe la pordego de l' uzino.

Ŝi rapide deturnis la rigardon por eviti novan riproĉatakon. Sed de tiam, iu konfuziĝo maltrankviligis ŝin. Turmentis ŝin la deziro iri al tiu oldulino.

De kiam ŝi eksciis, ke Ĵak estas edziĝinta, ŝi ne plu vivis. Ŝian bruston subpremis pezo, kiu igis ŝin ĉiumomente suspiri. Ŝi antaŭvidis malĝojan estontecon. Nun ŝi sciis pri sia gravedeco. Ŝi certiĝis la lastan nokton. Senkiale ŝi vekiĝis ĉirkaŭ noktomezo. Kaj abrupte, io malrapide kaj nete returniĝis en ŝia ventro. La infano de Ĵak ! …

Laŭra sentis teruran emocion... De tiam, ŝi estis certa : ŝi gravediĝis.

Tion neniu sciis, krom la maljuna Eliza.

Eĉ la patrino nenion suspektis. Oni malmulte manĝis, Laŭra ne dikiĝis kaj streĉe surmetis korseton.

Siaflanke Ĵak tute ne pensis pri tia afero. Kaj, malgraŭ la konsiloj de Eliza, Laŭra neniel intencis sciigi al Ĵak la veron. Ŝi ja tro timis, ke li foriros, precipe nun, kiam ŝi sciis pri lia edzeco.

Sed kiu estis lia edzino ? Kie ŝi loĝis ? Kial li forlasis ŝin ? Ĉiuj tiuj malcertecoj turmentis Laŭran. Ŝi subite decidis pridemandi la maljunulinon. Ŝi cedis al Johanino Boli sian lokon en la vico kaj aliris al la aliulo.

Dum momento, ili rigardis unu la alian. La oldulino ŝajnis pli kvieta ol antaŭe. Mizero mildigas la homojn. Ĉiuj ekis malpli entuziasmi pri tiu striko.

''Kion vi volas ? '' demandis la virino.

''Aŭskultu,'' diris Laŭra,'' mi ne venas kvereli. Male, mi dezirus peti vian helpon.''

''Ĉu mian?''

''Jes. Vi jam diris, ke mi rilatas kun edziĝinta viro... Pri Ĵak vi ja parolis, ĉu ?''

''Nur estas tiu, mi opinias...''

''Ĉu vere edziĝinto ?''

''Tion vi ja scias !''

''Tion mi ne sciis. Sed kiel vi mem eksciis?''

''Per iu virino, kiu loĝas proksime al lia domo, en la kvartalo Epeule.* Ŝi diras, ke ŝi tutcerte rekonis lin.''

''Nu, li estas edziĝinta, ĉu ? …''

''Jes, kun iu Marcelina.''

''Kaj li forlasis ŝin ? ''

'' Ŝajne, ŝi ne estis serioza.''

''Tiel, mi ne kulpas'', diris Laŭra, kiu retrovis iom da espero.

''Ne, sed li havas infanon kun tiu virino...''

''Ha ! Li havas infanon...'' flustris Laŭra.

Ŝia voĉo malfortiĝis.

''Nu,'' plu diris la maljunulino, kiu rimarkis tiun emocion, ''eble tro rapide mi parolis la alian fojon. Mi rediris, kion oni diris al mi... Sed la homoj estas ja malbonaj. Akordiĝu kun via koramiko, fraŭlin' ;vi ja scios, ĉu tio veras aŭ ne. Tiu virinaĉo, kiu informis min, certe ŝatas klaĉojn. Kaj ŝi ja kapablus ĉion imagi.''

Laŭra nenion respondis kaj reiris al sia vicloko. Paroli ŝi ne plu kapablis. Ŝi malpacience deziris liberiĝi de ĉio : de tiu atendado, tiuj klaĉoj, tiuj uloj. Ŝajnis al ŝi neeble pripensi, kunigi ŝiajn ideojn fronte al tiu amaso. Ŝajnis, kvazaŭ ĝi povus ŝin diveni.

Ŝi fine alvenis al la giĉeto, montris sian bluan karton de strikanto, ricevis du panojn kaj ses frankojn kiel tritaga vivteno por si kaj siaj gepatroj.

Ŝi estis forironta. La oficisto mislegis ŝian karton. Li jam preparis du ladskatolojn da lakto ''Gloria''.

''Hej !'' li kriis. ''Ĉu ne infano ?''

''Ne, neniu infano'', ŝi respondis.

Ŝi foriris kaj revenis hejmen, en la korto Renart, la korto de l' Malkontentoj. Kvazaŭ la unuan fojon ŝi vidis la malbelecon de sia kvartalo, la mizeron de tiuj troloĝataj domoj, de tiuj diboĉaj drinkejetoj, de tiuj meblitaj ĉambroj plenigitaj de ĉeĥoj, poloj kaj italoj, de tiuj plenŝtopitaj kaj stinkaj kortoj.

Aspektis ĉiuj homoj palegaj kaj malpuraj, la infanoj kompatindaj kaj vestaĉitaj, eĉ la bestoj malsategaj kaj mizeraj.

Ne gravas ĉio tio, kiam oni estas juna kaj atendas... Ne gravas, kiam baldaŭ alvenos amo, kiu transfiguros ĉiujn tiujn malbelaĵojn, kaj kiu alportos la serenan indiferentecon pri ĉio ekster la amato. Sed poste, kiam svenas la sonĝo, kiel dolora estas la veko, kiel malĝoja la realo !

• Epeule = kvartalo de Roubaix (en norda Francio, tiel oni nomis glitbobenon en la teksindustrio).