KIAM SILENTAS LA SIRENOJ ... (61) - Maxence VAN DER MEERSCH

 

              Tourcoing

Laŭra baldaŭ komprenis, ke oni ne kredas ŝiajn parolojn. Kaj de tiam ŝi nenion plu diris. Fakte ŝi suferis pro tio, ke iuj homoj tiel traktas Ĵak-on kiel pigrulon kaj jupĉasiston. Ŝi obstine enfermiĝis en silento, konservante por si tiun belan historion, la fervoran rememoron de l' amanto.

Li ne sciis, tute ne sciis, ke ŝi estas graveda : li ne foririntus, pri tio ŝi certis kaj rifuzis al si dubi.

Ŝi bezonis ami Ĵak-on, ankoraŭ kaj malgraŭ ĉio, por patriniĝi kun feliĉo, por akcepti sen iu riproĉo, sen iu ombro sur sia ĝojo, la ŝarĝon kiun li estis lasinta al ŝi.

Estis ja mirinde, ke ŝi ĉiam sukcesis ĝissate manĝi. Ŝi estis vigla fraŭlino, kiu povis kontentiĝi per malmulto. Ŝi foriris matene antaŭ ĉiuj. Ekserĉante nutraĵon, ŝi traesploris la urbon kiel ĉasisto iun arbaron.

En la Foirhaloj, ŝi ofte rikoltis iun bongustaĵon, bestopulmon, ekputrantajn legomojn, iom rompitajn ovojn. Foje, por unu fasko da karotoj aŭ plena bazarreto da terpomoj, kiel viro ŝi helpis ŝarĝi ĉaretojn per sakoj da fruktoj kaj kestoj da frumaturaĵoj.

La vendistoj ridadis, vidante ŝin tiel vigle labori, kun ŝia ŝvela talio, kaj ŝia dolĉa vizaĝo kun belaj lumaj haroj. Sed ilin Laŭra ne rigardis, tute ne atentis. Tamen ŝi estis timida, sed ankaŭ kuraĝa. Necesis manĝi ; ŝi fervorege laboris por meriti sian salajron.

Kiam nenion ŝi sukcesis rikolti en la Foirhaloj, ŝi vizitis la bazaron, la Placon, la vendejon ''de l' nigraj virinoj'', la kvartelon de l' Blanka Sitelo'', aŭ Tourcoing.*

Ankaŭ tie ŝi laboris, helpis la homojn konstrui siajn budojn el tolo, prigardis la veturilojn, portis paketojn.

Foje, nenio glatis, kaj vane ŝi tien-reen iradis la tutan tagon. Tiajn vesperojn, ŝi nur boligis manplenon da tritiko aŭ eĉ da brano, kiun ŝi manĝis kun salo. Tiel estis ŝiaj menuoj de malabundeco.

Kaj okazis, ke mankis al ŝi tiuj lastaj vivrimedoj. Tiam ŝi esploris la rubujojn jam antaŭ ĉiuj ĉifonuloj. Tio ne plaĉis al ŝi, sed ja necesis.

Kun bazarreto ĉebrake, hoko el fero enmane, ŝi vizitis la riĉajn kvartelojn, priserĉis la rubujojn, en kiujn oni forĵetas restaĵojn.

Ŝi spertis utilajn sciaĵojn. Iuj homoj ŝin sciigis pri bonaj lokoj, kiel purigi tion ankoraŭ manĝeblan, kaj kiel forpeli hundojn, eĉ la plej grandajn, ŝajnigante levpreni ŝtonon. Tiuj uloj malfermis la bekon de morta kortobirdo, priflaris ties internon por scii, ĉu ĝi estas ankoraŭ freŝa.

Tamen, malgraŭ ĉio, Laŭra daŭre restis pura. Ŝi kolektis nur la laveblajn rubaĵojn, lasis al aliuloj la malfreŝajn ostojn kaj la ŝimintajn pankrustopecojn.

Precipe plaĉis al ŝi la terpomŝeloj, kiujn ŝi grandkvante kolektis.Tiujn ŝi ne hontis levpreni, eĉ en la hela tago.

Foje, iuj homoj rigardis ŝin tiele priserĉi kaj meti tiujn ŝelojn en sian bazarreton.
''Tio estas por miaj kunikloj'', ŝi klarigis.
Oni kredis ŝin, aŭ tion ŝajnigis.

Vespere, Laŭra lavis la ŝelojn, ilin kuiris kun akvo kaj manĝis.

*Tourcoing [tur'kwɛ] : urbo tuj apud Roubaix.

https://eo.wikipedia.org/wiki/Tourcoing

                                 Fino de la kvara ĉapitro.

-------------------DAŬRIGOTA-------------------

KIAM SILENTAS LA SIRENOJ ... (60) - Maxence VAN DER MEERSCH

 

Laŭra devis kalkuli kun la hazardo. Ŝi vivis kvazaŭ almozulino, pecon post peco vendante siajn vestaĉojn, loĝante en tiu malnova domaĉo, kiun ŝi iom post iom riparis kaj meblis per kestoj kiel tabloj kaj seĝoj. Ŝi faris al si pajlomatracon el sekiĝinta herbo. Ŝia forno estis konstruita per malnovaj brikoj argile masonitaj. Oleitajn paperojn estis Laŭra disetendinta por anstataŭigi la vitrojn. Ĉion ŝi estis lavinta, skrapinta, puriginta. Entute ĝi aspektis nun kiel domo. Al tio Laŭra alkutimiĝis. Ŝi preskaŭ ŝatintus sian loĝlokon, krom ke ĝi troviĝis tiom malproksime de l' resto de la korto, tiel izolita funde de tiuj forlasitaj kaj senkulturaj ĝardenoj. Ĉiukaze ŝi retrovis ĝin vespere kun kontento eĉ plezuro.

Kiam noktiĝis, tien ŝi revenis, tuj ekflamigis fajron, kiun ŝi nutris per forĵetita papero, ligno, polvo kaj pecetoj de karbo dise kolektitaj. Kiam ĉio brulis, Laŭra levis la platon de la forno, lumigis al si per la purpura rebrilo de la dancantaj flamoj. Kaj tiel ŝi preparis sian vespermanĝon.

Ĉirkaŭ ŝi, restis en mallumo la sola ĉambro, el kiu konsistis ŝia hejmo. Oni divenis nur tie kaj ĉi tie iun keston, kiu servis kiel tablo aŭ ŝranko, kaj en la angulo proksime al la fajro, la pajlomatracon, kie Laŭra dormis. Ĉio tio estis pura, la kahela planko skrape purigita, la gipsopecetoj forskrapitaj de la muroj.

La etaĝon estis Laŭra definitive forlasinta al musoj.

En sia ĉambro, Laŭra sentis sin hejme, meze de soleco. Vespermanĝinte, ŝi foje maldormis tie. Ŝi sidiĝis sur iu kesto antaŭ la forno, kaj, kun mentono en la manoj, rigardis tremeti la flamojn. Ŝi revis pri sia pasinteco, pri Ĵak, pensis pri la kreskanta bebo... La forno ruĝigis ŝian vizaĝon. Dancis ŝia nigra ombrego malantaŭ ŝi.

Foje la vento ekblovis, ĝemis pasante tra la ruinoj, puŝis, kvazaŭ ŝultre, la pordon aŭ la fenestron. Ŝajnis kvazaŭ iu homa mano provis ilin malfermi. Krakis la tabuloj. Laŭra ne returniĝis. Al tio ŝi kutimis. Fakte, se venus iu tien, li timus pli ol ŝi, pro vidi ŝin en tia loko...

Ofte alvenis ankaŭ la musoj. Laŭra tiom malmulte moviĝis, ke la bestetoj ne timetis. Ili kolektis panerojn. Tute etaj, nokt-koloraj, apenaŭ vidiĝis iliaj trotetantaj ombroj en la ombro. Nur fojfoje la flamoj lumigis brilan punkton en la etetaj nigraj perloj de iliaj okuloj. Ili rigardis Laŭran, foje vere proksimiĝis. Iom post iom oni alkutimiĝis. Laŭra distingis unu maljunan muson kun tute blanka muzeleto, alian tre dikan kaj senvostan. Kaj ŝi opiniis, ke la musoj certe ankaŭ rekonis tiun silentan grandegan kreaĵon, kiu vivis kiel ili kaj ne forpelis ilin.

Poste Laŭra iris dormi sur sia pajlomatraco. Ŝiaj pordo kaj fenestro sekure baritaj, kun apud ŝi dika stango el fero kiel armilo en kazo de danĝero, ŝi trankvile dormis sub amaso da vestaĉoj. Okazis, ke bataloj inter katoj sur la tegmento iomete vekigis ŝin. Ŝi apogis sin sur la kubutoj, aŭskultis, kaj tuj reendormiĝis.

Tiele ŝi sovaĝe vivis en la tuta daŭro de l' strikoj, la granda Laŭra, la kuraĝa fraŭlino. Kreskadis la infano. Ŝi sentis en si, ke ĉiutage ĝi fariĝas pli forta. Ŝi foje haltis por aŭskulti ĝin vivi. Tio estis ŝia granda konsolo, ŝia kialo por lukti. Kiam ĝi naskiĝos, ŝajnis al ŝi, ke tio estos ŝia granda venko. Jen estis la celo de ŝia malfacila ĉiutaga batalo. Ŝajne, tiu nasko estos ŝia triumfo, la atingo de ĉiuj ŝiaj esperoj.

Foje ŝi renkontis malnovajn amikinojn, la filinojn Dauchy, aŭ iujn najbarojn de l' korto de Malkontentoj.

Oni demandis al ŝi :

''Kio pri vi ? Kiel vi ? Kio pri Ĵak ? Ĉu vere li foriris ? Kompreneble : li eksciis, ke vi gravediĝis !''

Komence, ŝi defendis lin. Ne ! nenion li sciis ! Ŝi mem estis lin forpelinta. Fakte, li ne sciis, ke ŝi estas graveda de li.
Tion ŝi ne aŭdacis lin diri : li ne estus foririnta, li estis tro bona persono.

Sed oni ne kredis ŝin, oni ne komprenis ŝin. Se la fraŭlo foriris, tio pruvas, ke ion li suspektis ! Kaj certe ne estis Laŭra, kiu lin resendu al lia edzino ! Jen stultaĵoj, nur romano, ĉio tio !...

               ----------DAŬRIGOTA--------