La situacio estis do sensolva. Tiel okazis, ke la Hospitalo finfine decidis forlasi siajn domojn al ties luantoj, je iliaj propraj riskoj, ĝis kiam la disfaloj devigos la homojn foriri, kaj tiel ree disponigi la lokojn al la administracio.
Intertempe,
tie oni pluloĝis. La homoj mem riparis siajn tegmentojn kaj murojn
per malnovaj tegoloj, traboj kaj ŝtonoj. Sendube la tegmentoj
ekdisfalis, la muroj kurbiĝis kaj ekfendiĝis, la plafonoj
deskvamiĝis kaj defalis je platoj. Grandegaj ratoj frekventis la
kelojn. Kaj en la kuirejoj, kiam pluvis, oni foje paŝis en akvo. Oni
ankaŭ riskis vivanta enteriĝi sub totala disfalado.
Sed oni ne
lupagis.
Estis loĝata nur la kortoparto, kiu rigardis al la strato Longues-Haies. La domoj en la kortofundo estis forlasitaj.Tiuj estis vere tro kadukaj. Unu ne plu havis kamenon. En la alia jam disfalis la tegmento. Alian domon oni tute malplenigis, zorge elprenis ĉiujn pordojn, fenestrojn kaj lignaĵojn.
Tuné Dauchy kaj lia friponaro kutime kuniĝis en tiuj ruinoj, kiujn oni nomis en la kvartalo ''kadukaj domaĉoj''. Uloj venis tien nokte por forigi la grandajn rubaĵojn, kiujn rifuzis la rubistoj. Kaj en tiu rubamaso, kiu invadadis ilin, iom post iom malaperis la domaĉoj.
De kiam Laŭra faris sian decidon, ŝi rapidiris por viziti tiujn malpuregajn lokojn antaŭ ol eknoktiĝis. Sian planon ŝi havis. Oni ofte rakontis al ŝi pri iu flandra familio, alveninta antaŭ unu jaro, kiu, danke al sia kuraĝo, finfine rearanĝis unu el tiuj ruinoj. Tiuj homoj eĉ loĝis tie tutan jaron. Lastan someron ili reiris al sia hejmo, kaj la forlasita domo iom post iom denove kadukiĝis. Sed kion faris aliuloj, ŝiavice Laŭra povis rekomenci. Ŝi kelkfoje vidis ilian domon kiam ili ankoraŭ loĝis tie. Ĝi estis sufiĉe bona. Ili apogis la murojn per traboj, reparis la tegmenton, kunigis la tegulojn per kalko miksita kun ŝtopaĵo kaj argilo. La fenestroj, regarnitaj per vitroj, estis verde farbitaj kiel la pordo. Kun muroj blankigitaj kaj ties suba parto nigre gudrita, vico da florpotoj de geranioj laŭlonge de la fasado, tiu malnova domaĉo denove aspektis konvena kaj pura.
La
tuta interno estis retapetita per gazetpapero, kiu resanigis la
ĉambrojn. La putritan plafonon ili komplete kaj zorge demetis. Kiam
oni levis la kapon, videbliĝis ĉiuj traboj kaj la subplanko de l'
dormoĉambro, sed tio ne estis malbela kaj
memorigis malnovajn farmodomojn. Surplanke ŝmiraĵo el cemento
ebenigis la slabaron.
Tiuj flandroj, kiel ĉiuj de sama deveno, ŝatis
sian domon, kaj malgraŭ ĉio sukcesis redoni al tiu ĉi
hejmaspekton.
De post ilia foriro, jam multe difektiĝis tiu malnova konstruaĵo. Alvenante tien, Laŭra unuavide konstatis tion. Ĉiujn vitrojn jam rompis la friponaro de Tuné. La ŝiminta papero sur la muroj malgluiĝis je grandaj ŝirpecoj. Iuj homoj rekomencis tien ĵeti siajn ŝelaĵojn, siajn rubaĵojn. Iu vagabondo, iu trampo certe loĝis tie kelktempe, ĉar sur la planko restis cindroj de fajro. Oni flamigis ĝin tiel, meze de l' kuirejo, inter du brikoj. Kaj en angulo, pajlomatraco naŭze finputriĝis. Iuj mizeruloj jam dekroĉis la ŝutrojn, verŝajne por bruligi ties lignon. Denove okazis forlaso, lanta kadukeco.
Laŭra faris rapidan viziton de supre malsupren. Kaj ŝi sentis kuraĝomankon, estis timigita je la penso ke ŝi loĝos tie tutsola. Tiun momenton, trairis ŝian menson la bildo de ŝia domo, de la tuta korto de l' Malkontentoj, brua, vigla, plena de odoroj kaj vivtumulto. Ŝi estis forironta, hejmen reironta. Sed ŝi ankaŭ pensis pri sia patrino, pri Sinjorino Zelia. Kaj ŝi haltis sur la sojlo, ne foriris.
Tamen
longatempe ŝi restis tie : kvankam ne kuraĝante foriri, ŝi
ankaŭ ne aŭdacis eniri en tiun loĝejaĉon.
Ŝi rigardis la korton de l' Hospicoj, tiel malsimila al sia. Ĉio estis forlasita, kvazaŭ morta. Nur la parto proksime al la strato konservis iom da vigligo, lumojn ĉe la fenestroj, fumon super la kamentuboj... Sed ĉi tie, en la kortofino, neniu plu loĝis. Aspektis minacaj tiuj senhomaj domoj, kun la senvitraj truoj de ties fenestroj, kun ties faŭke malfermitaj pordoj. La kortomezo, kie antaŭe troviĝis ĝardenetoj, jam retrovis sian sovaĝstaton kaj estis nun vaka areo kovrita de herbaĉoj. Meze de tio, kvazaŭ iu dispecigita ruinaĵo, ankoraŭ staris la muroj de la disfalinta necesejo. Haltigis la okulojn disaj metalaj aĵoj : malnovaj klaplitoj, siteloj, potoj, somieroj kun pendantaj risortoj... En la komenca duonombro, tiu ĥaoso, tiu sinistra loko donis al vi strangan kaj malĝojan impreson.
Finfine, Laŭra eniris en la domaĉon. Ŝi supreniris al la unua etaĝo, kiu estis iom pli pura, kaj per la malnova feraĵo de iu ŝovelilo, ŝi ekis skrapi la plankon kaj purigi la ĉambron por tie tranokti.
---------------------DAŬRIGOTA---------------------
