KIAM SILENTAS LA SIRENOJ ... (56) - Maxence VAN DER MEERSCH

                        Roubaix : Strato Longues-Haies
 

Iun posttagmezon ili foriris. Jam estis decembrofino. Minacis neĝi. Morde malvarmis ; estis ja malhela kaj malagrabla tago...

Sinjorino Zelia, dika maljunulino kun aknohava ruĝvizaĝo, kalva kapo malbone kovrita per grasa peruko, kun manoj mirinde lertaj kaj malpuraj, ungoj nigraj pro la kaserol- malpuraĵo, tre afable akceptis Fernandan kaj ŝian filinon. Ŝi servis ''freŝan'' brando-kafon. Per siaj ludkartoj, ŝi legis ilian futuron, por pasigi la tempon. Poste, oni ekparolis pri la serioza afero :

''Sciu, etulino, estus ja facile vin liberigi'' diris Sinjorino Zelia. ''Ĉiusemajne tion mi mem faras. Neniam okazis iu akcidento; nenio. Oni estus ja stulta, kiam la patro vin forlasis, por akcepti bubaĉon en tiaj kondiĉoj. Kredu min, la vivon mi konas, via patrino pravas. Vi ja kondamnos vin mem al senfina laborpuno, kun tia globo malantaŭ vi. Nu, decidu, estas ja tiel simple ! En palpebruma daŭro, mi liberigos vin, sen problemo, sen sufero.''

Ŝi jam iris al tirkesto, serĉis ilojn kaj tolaĵon.

''Nu'', ordonis Fernanda,'' rapidu! Kuŝiĝu sur la kanapon. Por mi, jen sufiĉas! Nepre submetiĝu al tio finfine!''

Stariĝinte, ŝi iris al sia filino, prigardante ŝin. Ŝia streĉa kuntiriĝinta vizaĝo montris ŝian furiozan volon agi laŭ ŝia propra kapo.

Laŭra ektimis ŝin. Ŝi alproksimiĝis la kanapon, tiun kuŝejon malpuregan, kie jam antaŭ ŝi aliaj martiroj submetis sin al Sinjorino Zelia kaj al la fiagoj de ties mortigaj manoj. Ŝi estis kuŝiĝonta sur la kovraĵo el kotono, malpurigita de kaf- aŭ sangmakuloj. Ŝi ĵetis lastan senesperan rigardon ĉirkaŭ si. Kaj ŝi vidis la fi-maljunulinon, kiu rigardis ŝin, kun kuspitaj manikoj kaj unu trikilo en la mano, preta por la krimo...

Ekestis en la animo de Laŭra kvazaŭ abrupta naŭzo de abomeno. Ŝajnis, ke ĝis tiu momento ŝi jam ne komprenis, kaj klareco subite fariĝis en ŝi. Tiu virino estis mortigonta ŝian infanon, la infanon de Ĵak, tiun etulon kiu kreskis en ŝi, kiun ŝi sentis moviĝi, kreski, vivi, kiun ŝi jam amis sen koni ĝin, ĉar de Ĵak ĝi devenis al ŝi.

Ŝi retroiris, perforte forpelis la maljunulinon.

''Ĉu vi rapidu, diabla ….. '' sakris la patrino.

Kaj siavice, ŝi alproksimiĝis.

Laŭra, per brutala puŝo en la brusto, sidigis ŝin sur la kanapon.

Al la vizaĝo de Sinjorino Zelia, kiu volis ŝin reteni, plenan pelvon da akvo, kiun ŝi ĵus trovis sur iu tableto, ŝi ĵetis, kaj ujon kaj enhavon.

Kaj dum la virinoj kriadis en la ĉambro, Laŭra rapidegis al la pordo, fuĝis en la ŝtuparon, turmentata de tiel granda teruro, ke nur malproksime ŝi haltis, post kurado de kvarono da horo.

Laŭra pasigis horojn pripensante, sur benko de l' tramkiosko antaŭ la tombejo. 

Ŝi ne plu volis reiri al sia patrino. Oni mortigus ŝian infanon. Kaj ŝi jam fortege korligiĝis al tiu etulo, pro ĉiuj suferadoj, kiujn li okazigis al ŝi.

Nek iun panpecon nek iun groŝon ŝi havis. Se en la korto ankoraŭ loĝus la maljuna Eliza, Laŭra irus peti ŝian helpon. Sed la maljunulino estis en malsanulejo ; ĉar Fidel nun sola loĝis tie, Laŭra ne povis iri al lia domo. Jam sufiĉan ĉagrenon li mem havis !

Fakte, neniapreze ŝi reirus al la korto de Malkontentoj. Ŝia patrino hororigis ŝin. Jen estis finite! Laŭra eble mortos pro malsato sed oni lasos ŝin trankvila.

Por tiu unua nokto, ŝi bezonis trovi ŝirmejon. Ekneĝis. Baldaŭ pli malvarmos. Laŭre pensis pri la korto de Kadukulejoj, ĉe la fino de l' strato Longues-Haies.

Temis pri aro de malnovaj domoj, kiujn posedis la Hospitalo de Lillo, kaj kiuj de jaroj estis ruiniĝantaj. La hospitalo dezirintus detrui tiujn domojn, kaj konstrui sanigajn domojn. Sed la loĝantaro rifuzis foriri. Kaj tute male, ili petis rebonigojn, volis novajn tegmentojn, trinkeblan akvon, necesejon. Fakte, ilin pravigis la higiena servo. Ne ricevinte kontentigon, ili rifuzis pagi sian luprezon.

Tamen tiuj domaĉoj estis neripareble kadukaj. Tie neeblis enigi najlon, iomete pioĉi, sen riski faligi ĉion sur la dorson. Por ilin ripari, necesus ilin disfaligi. Kaj dum tiu tempo de loĝkrizo, oni ne pensu pri elhejmigi luantojn.

--------------------------DAŬRIGOTA-------------------------