KIAM SILENTAS LA SIRENOJ ... (54) - Maxence VAN DER MEERSCH

 

                         Kvara Ĉapitro

Laŭra estis fuĝinta de sia domo.

En la vespero, kiam Ĵak forlasis ŝin, ŝi reiris al sia patrino kaj decidis ĉion konfesi. Fakte tiam nenio povis pli ĉagreni ŝin. Trafis ŝin dolorega elprovo, kiun nenio povus superi.

Ŝi eniris en la kuirejon, kie Fernanda flikis ŝtrumpojn. Laŭra sidiĝis en malhela angulo.

''Ĉu vi volas kafon ?'' demandis Fernanda.

Ĉar jam de longe, nur la panon de l' sindikato kaj nigran kafon oni havis por la vespermanĝo. Sed ankaŭ tiujn oni devis ŝpari.

''Mi ne malsatas'' diris Laŭra.

''Ĉu vi alportis lignon ?''

''Jes... Ve, mi pensas, ke mi forgesis mian faskon.''

''Kiel stulte !'' malkontente grumblis la patrino. ''Sendube via Ĵak refoje ĉeestis !''

''Jes'' diris Laŭra.

Surprizata, la patrino levis la kapon. Estis ja la unua fojo, kiam Laŭra tion senkaŝe konfesis.

''Kio okazas al vi ?'' ŝi demandis. ''Estas neniu novaĵo, ĉu ?''

''Jes ja.''

Fernanda ne komprenis. Ŝi mem pensis pri la geedziĝo.

''Ĉu vi parolis kun la knabo ? Li ja venos por sin prezenti, ĉu ?'' ŝi demandis.

''Ne, panjo. Li foriris. Li ne plu revenos...''

''Ĉu li ne plu revenos ?''

Jam la patrino stariĝis, rekta kiel stango.

''Li ne plu revenos. Ĉu vi freneziĝas ? Kio okazis ? Parolu !''

''Mi eksciis, ke li havas infanon'', diris Laŭra kun senesprima kvazaŭ indiferenta voĉo. ''Tial mi diris, ke li foriru por resti kun li, ke tio estas lia devo.''

''Nu ! Nu !'' diris la patrino.

Ŝi restis senvoĉa, neniun vorton ŝi eltrovis. Nur moviĝis ŝiaj brakoj, kiujn ŝi faligis sur la femurojn, en konsterna gesto.

''Nu ! Nu !...''

Ĝuste tiam eniris la patro Drouvin. Li malbonhumoris. De tri semajnoj, eĉ groŝon li ne plu havis por sia tabako. Oni vidis lin fumi ŝnurojn, ŝelon, sekajn foliojn. Tiu striko iom post iom acidhumorigis lin. Manĝegemulo, li daŭre malsategis, suferadis pro la manko de viando kaj vino, kiujn li ŝategis.

Nokte li vekiĝis, malsatega, sonĝanta pri bonaj manĝaĵoj. Kaj li rapidege malsupreniris, vane esploris la malplenan manĝoŝrankon, englutis grandan glason da malvarma akvo por mildigi sian urĝan malsaton, ke li povu reendormiĝi.

Vere malfeliĉa li estis.

Tuj de l' eniro lin mirfrapis la ruĝa vizaĝo de Fernanda kaj la hebeta sinteno de lia filino.

''Kio denove okazas ?'' li demandis.

''Okazas'' subite kriegis Fernanda,'' okazas, ke jen ni estas en la kaĉo pro via filinaĉo ! Vi povas ja rigardi ŝin, tiun maliculinon ! Ĉu vi scias, kion ŝi faris kun sia amato ? Nu ? Ĉu vi scias ?''

''Kion ŝi faris ?'' demandis Ludoviko Drouvin. ''Tuj diru, do !''

''Ŝi amoris kun li ! De preskaŭ ses monatoj ŝi estas ''tiel''. Kaj nun li forpafis sin ! Nu, aĉulino, ne tion vi neos, ĉu ? Vi opinias, ke mi ne rimarkis vian ventron, ĉu ? Ankaŭ viajn subvestojn jam de sufiĉe longe mi esplor-kalkulas ! Fiulino ! Fiulino ! Tiele senhonorigi viajn gepatrojn ! Sed de kie vi naskiĝis ? Kion vi havas en la korpo, sentaŭgulino ?''

Tiun insultan alparolon Laŭra estis ricevinta kvazaŭ fortan martelfrapon. Ŝia patrino jam divenis ! Ankaŭ la patro sciis nun ! Kio okazos, Dio mia ! kio okazos ?

Laŭra sinkis sur sia seĝo, preĝmaniere premis la manojn kaj atendis la batojn. Kaj nekonscie ŝi ankoraŭ tiris sian antaŭtukon, per instinkta sed nun vana gesto, provante kaŝi sian ventron, kies aspekto incitegis ŝian patrinon.

''Kiom ajn vi penos'', tiu ridaĉis, ''nu, vi ne kaŝos ĝin ; ne en sako li venos ! Kaj pri la kvartalo ! Kaj pri la korto ! Eĉ por preni akvon de l' pumpilo mi ne plu aŭdacos iri ! Kio pri Hermanca Vouters? Kaj la edzino de l' Strabul' ? Kiom ili primokos min, tiuj ĉi !''

Abrupte, senkiale ŝi returnis sin al la patro.

''Pri ĉio VI kulpas ! Se vi ne estus tiel mola ! Se vi scius regi vian filinon, tio ne estus okazinta ! Vi ja similas al ŝi ! Komence, ne ekzistas du malsamaj Vouters-uloj !''

''Fermu vian faŭkon !'' ribelis Ludoviko Vouters. ''Pri kio mi kulpas ? Ja estas vi, kiu parolis pri tiu geedziĝo kaj estis kontenta, kiu aĉetis viajn horloĝon kaj lustron ! Jen VI estas nun en kaĉo kun tiuj bagatelaĵoj ! Nur imagu, ke oni povintus manĝi tutan monaton sen tiuj !''

Tiu penso incitegis lin, kaj samtempe ĝi vekigis plian koleregon en la menso de l' patrino.
Ili ambaŭ turnis sin al sia filino.

Fernanda fortege vangofrapis ŝin.

''Stariĝu !''

Laŭra stariĝis.

''Rapidu al via ĉambro !''

-----------------------DAŬRIGOTA---------------------

KIAM SILENTAS LA SIRENOJ ... (53) - Maxence VAN DER MEERSCH

 

               "KORTO" EN ROUBAIX (Dokumento el Interreto)

Kio evidente aspektis ŝtelaĵo, tion Tuné mem forvendis. Li konis ulojn en strato Magenta : iuj polo, maljuna judo kaj horloĝisto-brokantisto, kiuj kutime ricelis. Tiuj konsentis groŝpreze reaĉeti la rabaĵojn. Kaj la monon Tuné stulte elspezis kun tiu, kiun li nomis sia bando. Oni havis ''rabejon'' : vicon de malnovaj forlasitaj domoj, tutan kadukontan korton, en la fundo de l' strato Longues-Haies. Tien oni kune iris, ekflamigis fajron kaj manĝis vaflojn, panetojn kun sekvinberoj, tabuletojn da ĉokolado.

Al Tuné plaĉis tiu vivo. Lian menson ankoraŭ infanecan kontentigis estri tiun hordon da knabaĉoj, kies mastro li estis. Kaj, stranga afero, tiu laŭdire stulta knabo montris, por malbono, elturniĝemon, eltrovemon kaj ruzkapablon, kiujn oni tute ne suspektis ĉe li. Eĉ la fakĝendarmojn li sukcesis priŝteli, tiu degenerinta malfortikulo, kun sia bando da friponoj.

Ĉirkaŭ la sesa vespere, li foriris al la stacidomo.

Li pasis tra iu truo, kiun li estis eltrovinta en la palisaroj, strato de l' Ŭesto. Kaj li serĉis la vagonojn de proviando por la ĝendarmaro, tiujn kiujn gardis sentinelo.

Ĉe unu flanko, senkaŝe, duono de l' bando bruege atakis la vagonaron. Tien alkuris la sentinelo. Kaj Tuné alvenis ĉe la alia flanko, malfermis la pordon de iu vagono, eniris kun la ceteruloj de l' bandaĉo.

Ne pezaj estis la kvadrataj panoj. Tiujn oni ĵetis super la palisaroj sur la straton. Alkuris homoj, kiuj profitis de tiu surpriza fortuno. Kiam revenis la sentinelo, Tuné estis jam for.

Tiujn vesperojn, plenŝarĝita de kvadrataj panoj, li estis akceptata kiel heroo en strato Longues-Haies.

Foje, Filomena serioze pensis pri tiuj aferoj.

Samkiel Reĝina, ŝi sentis la danĝeron de tiaj kutimoj.

Jam iu frato de Filomena malboniĝis dum la milito. Li estis la plej juna, iom trodorlotita. Pro la invado : ne plu instruo, ne plu laboro. Li pigriĝis, interrilatiĝis kun huliganoj. Kiam revenis paco, li ne plu sukcesis adaptiĝi. Li apartenis al tiu senmoraligita junaro, de kiu, post la fino de l' milito, oni pene devis purigi la okupitajn regionojn. Oni ne sciis nun tion, kio li fariĝis. Laŭdire, iu virino estis lin pertrenĉile murdinta, en Parizo.

Jes ja, Tuné similis sian onklon, Filomena enlitiĝante konfesis al si. Kaj krom tio, la Strabul' gurdpropagandis al li politikon, nokte kunprenis lin por alglui anoncojn, skrapŝiri la afiŝojn de l' FGT, kaj frakasi per hakilo la pordojn de l' ''flavuloj''.

Reĝina pravis : Tuné estis malboniĝanta.

Sed kio pri la filinoj ? Leontina ? Fransoaz ? Ĉu estis fakte pli bone akcepti ĉi tie iliajn amantojn ?

Kaj kio pri Reĝina ? Homoj subkomprenigis, ke ŝi ja oftege iradis al Vouters. Jam klaĉis la kortularo, ĉar ŝi vojiris kun la instruisto...

Ve ! Ja necesis vivteni sin!

Tiel oni faras ĉe la laboristaro : revoj pri honesteco, kiujn rediras patrino al patrino, sed kiuj neniam plenumiĝas. Fakte, estis nun same ĉie.

Kaj Filomena vere sentis sin tro malforta, tute sola.

De l' patro ? Nenion atendindan.

Kaj la geknaboj kreskas, foriras de vi, vivas sian vivon ekster vi...

Ambicioj, honesteco, tiuj ne rezistas fronte al mizero.

Unue manĝi ! Jen la unua leĝo.

Post la striko, oni rekvietiĝos, oni retrovos siajn revojn, se ankoraŭ ne estis la lasta limotempo.

FINO DE L' TRIA ĈAPITRO

--------------------DAŬRIGOTA----------------