KIAM SILENTAS LA SIRENOJ... (27) - Maxence VAN DER MEERSCH

 

                                             Drinkejeto en Roubaix
 

Plurfoje Popol preskaŭ mortis. Ĉion li travivis : malsanojn, mizeron, senigojn kaj batojn. Patrinaĉoj plezuriĝis frapante liajn etajn vangoj. Knabo, tiu manĝas, jen malpuriĝas, jen rompas aĵojn... kaj ofte estas malpura kaj naŭza... Li nepre estu onia infano, por ke oni pardonas lin. Kiam du jaraĝa, ankoraŭ nekonscia, Popol jam ŝatis nur virojn ; li timegis virinojn, pro tiom da batoj, kiujn li ricevis de ili.

Li finfine trovis rifuĝon ĉe Vouters. Hermance ne estis malbona al li. Kaj precipe estis Ĵak !

Ĵak tuj eksentis amon al Popol. Kiel dolĉa kaj bona estis tiu ŝafido, kiu suferis pro la pekado de l' mondo ! Li havis ĝiŝhaŭto-tonditan, rondan kaj komikan kapon. Liaj naivaj okuloj miris pri bagatelaĵoj. Li stranĝe rigardis vin, palpebrumante kvazaŭ blindata strigo... Car li multe suferis pro vidmalsano. Ankoraŭ ofte muko kungluis liajn okulharojn kaj malhelpis lin malfermi la okulojn. Kaj ĝis kiam Hermance rimarkis tion, kaj lavis la krustojn per varmeta akvo, li promenis en la drinkejo kun fermataj palpebroj, blinduleto rezigna kaj stoika. Car neniam li petis ion.

Li estis bonkora knabeto. Ne eblis malŝati tiel kuraĝan etulon, kiu akceptas sian mizeron same kiel iu viro... Lia buŝo malfermata pro mirego malofte ridis, sed nur timeme ridetis, ĉar li tro ofte ricevis admonojn por aŭdaci gajmieni. Mizere vestita, li havis bulan ventron, ventron de hundeto malbone nutrita per misdigesteblaĵoj, kiu elstaris sub lia antaŭtuko. Kaj lia granda ĉarmo estis tiu seriozeco, tiu ridotimo, tiu timema obeemo, kiujn li lernadis dum kvar jaroj de fremdaj krudaj manoj.

Li eksentis por Ĵak (por ''paĉjo Zak'', kiel li diris) amon, kiu kreskis iom post iom. Ĵak donis al li bombonojn, lavis liajn palpebrojn per borata akvo sur vatobuloj, helpis lin vestiĝi kaj senvestiĝi, kaj, kiam li sentis malvarmon, tenis liajn piedojn inter siaj grandaj varmaj manoj, antaŭ ol enlitigi lin.

Ĉe la tablo de l' drinkejeto, ili manĝis flankon ĉe flanko, ambaŭ seriozmiene. Ĵak tranĉis lian viandon kaj nazpurigis lin. Li kantis ''Marlbrouck'' kaj rakontis fabelojn : ''Felo de Azeno'' , ''La Ruĝa-Ĉapeto'' ...

Krom tio, Ĵak posedis biciklon. Foje, li vokis Popolon, lin sidigis sur la framstangon, kaj ek !.. Popol tiam spertis mirindajn momentojn. Li estis en aŭto, en vagonaro, en aviadilo aŭ ie ajn... Liaj lipoj simulis la bruon de imaga motoro. Li tenis la direktilon, kun siaj etaj malpuraj manoj tuj apud la dikaj manoj de paĉjo Ĵak, kaj silentis. Kiam Ĵak haltis kaj teren remetis lin, Popol, daŭre silenta, foje mienis tiom malfeliĉa, tiom ĉagrenita, baldaŭ ploronta, ke Ĵak tamen reprenis lin kaj plu iris.

Unu fojon, ili ambaŭ falis. Unu premegita fingro de Popol sangis. Sed, plorante, Popol tuj residiĝis sur la framon, kaj asertis tra siaj larmoj, ke tio ne doloras...

Por Ĵak, Popol iom anstataŭis la knabineton, kiun li ne plu vidis, kaj de kiu li estis disigata depost la ĉesigo de la rilato kun sia edzino, sed pri kiu li daŭre pensis.

Tia estis la interrilato de tiuj du amikoj, Popol kaj Ĵak.

Hodiaŭ, Ĵak plu rakontis la aventurojn de iu Plik-Pluk, mitologia persono, kiun imagis la junulo por Popol. Li estis ege pli aŭdaca kaj fortika ol la tamen famkonata Gargantuo. La heroaĵoj de Plik-Pluk okazis en iu malebena regiono, kie regis rabistoj kaj fabelaj bestoj. Ĵak neklare lokis tiun aeron ̶ Dio scias kial ̶ proksime al Bruselo, kaj pro tio, ĝi havis iom svagan ekzotismon kaj misteron en la okuloj de Popol.

Nia flandra senjoro, kies epizodaj heroaĵoj jam de pluraj semajnoj ĉarmis la vesperojn de Popol, ĵus venkinte tridekon da ŝtelistoj, estis nun manĝanta tutan aron da rostitaj ŝafoj, kiam, en la drinkejo, ridegoj interrompis la rakonton.

-----------------------DAŬRIGOTA--------------------------

 

KIAM SILENTAS LA SIRENOJ... (26) - Maxence VAN DER MEERSCH

                               Korto en Roubaix
 

Fakte, ĉion sukcesis tiu Strabul'. Laŭ tiamaj onidiroj, Abel Vouters, la drinkejestro, foje vizitis Andrean, kiam forestis la Strabul'. Abel portis al lia edzino botelojn de fajna vino kaj bonan nutraĵon, sin kaŝante de Hermance.
Tion oni eksciis pro maldiskretaĵo de l' eta Lucia Demasure, kiu estis komisiita transdoni la amleterojn, kun kompliceco de sia patrino.

Ĉu li sciis aŭ ne, la Strabul' profitis de tio, ĉar la familio Demasure ne plu suferis pro manko..
Honoré estis feliĉa homo. Ĉiam alvenis mono en ĝusta tempo, kvankam li abomenegis laboron. Li ellitiĝis ĉirkaŭ la naŭa, matenmanĝis, eliris ĝis la sindikatejo, kaj de tie tramarŝis la urbon por viziti siajn kamaradojn. Ĉie li serĉis temojn por aperigi skandalajn artikolojn en la loka kroniko de la ''unitara'' gazeto, dialektskribita rubriko, plena de insultoj kaj provokoj. Foje, li mem skribis ĝin sur iu tablo en la drinkejeto Vouters, orgojle kaj vidita de ĉiuj. En ĝi, la parokestroj nomiĝis ''pastro Ŝtipo'', ''pastro Fuŝulo'', kaj aliaj stultaj kromnomoj.
''Plenplenas la kaliko'', oni legis tie, kaj fantaziajn novaĵojn :''Disdonado de zonoj, nome de l' Sakra Koro'' ;
''Nia Sankta Patro la Papo lekigis siajn piedojn al simpatia deputito Zédouard, la defendanto de la Sakra Cepo''.

Kaj tiuj stultaĵoj ŝajne ridigis la popolaĉon.

Poste Honoré foriris kontroli siajn strikpostenojn, per siaj paroladoj vigligis la fervoron de kompatinduloj, kiuj suferis anstataŭ li. Kaj, vizitinte survoje ĉiujn drinkejetojn de amikoj, li revenis raporti al la sindikato por ricevi sian parton de la sekreta kaso. Lia tago estis finita. Li reiris straton de Longaj Heĝoj, tute ebriiĝis, tedis la loĝantojn de l' korto per siaj strangaĵoj, aŭ, se estis bona vetero, li kuŝiĝis surventre, sub la suno, sur la korto-tero, kaj funkciigis sian fonografon, kun feliĉego de drinkemulo.

El sia loko, Ĵak kun abomeno rigardis lin fanfaroni antaŭ la verŝotablo. La Strabul' kriaĉis kontraŭ la strikorompantoj, kiuj daŭre laboris. Kaj sen ŝajnigi, Abel Vouters lin ekcitis kontraŭ Fidel, ilia najbaro.
Vouters intencis fari legom-negocon; jam de kelkaj monatoj, li komencis vendi terpomojn. Kaj lin ĝenis la konkurenco de Eliza.

''Tiu olda fripono Fidel ĉiam laboras ĉe Denoots'', li diris. ''Estas naŭze ! Oni devus nenion plu aĉeti de li.''

Ankaŭ estis la drinkejestroj de ''La granda Biero'' en la angulo de l' strato Pierre-de-Roubaix. Jen danĝeraj rivaloj por Vouters. Sed tiuj mem ruiniĝos. Ili amikiĝis kun la trupo, ricevis la fakĝendarmojn, kunfestis, patrino kaj filino, la tutan nokton, trinkante ĉampanon. Sen ĉesi, Vouters rediris tion al ĉiuj, bone sciante kion li faris.

Nu, ankaŭ tiuj ĝendarmoj forportu siajn kapaĵojn kaj havaĵon !

Ĵak, tro teda, ne plu aŭskultis. Li tamen estis socialista. Li opiniis, ke la mondo estas malbone organizita.
Petro, la instruisto, kaj li longe diskutis, kaj ĉiam samopiniis :

''Prave, estas io farenda.''

''Sed ne tiamaniere... ne per tiaj kruduloj !''

Kaj ili forgesis la Strabul'on. Ili pli zorgis nur pri la etulo Popol, kiu ridis sur la genuoj de Ĵak.

Popol estis kvar jaraĝa. Jam de ses monatoj, oni loĝigis lin en la drinkejo Vouters, same kiel viro.

Antaŭ ol li naskiĝis, Popol jam estis troa. Lia patrino havis lin de amoranto, kiun ŝi amindumis dum la foriro de sia edzo. Ŝi provis ĉion por ke tiu ĝena eta etulo, kiu senespere kroĉiĝis en ŝia korpo, kiu, ĝermo apenaŭ elirita el nenieco, jam batalis por vivi poste.

Tiel naskiĝis Popol, ĝuste la tagon kiam revenis la edzo. La patrino mortis, pro lacego, ankaŭ pro timo. Kaj la edzo, kun la vivo subite fuŝita, nun ŝargita de la peza ŝarĝo de tiu etulo, kiu en lia menso enkorpigis la perfidon de lia edzino, ne volis vidi Popolon. Li agnoskis la infanon kiel sian, sed punkto. Li metis lin ĉe iu vartistino tie kaj tie ĉi, hazarde, ne mem sciante kial li pagis la pensionprezon, tamen nekapabla fordoni tiun senkulpulon al iu socia institucio.

 ------------------------DAŬRIGOTA-------------------